گر نگار من دو زلف خویش بسپارد بمن
مشگ سایم من بکیل و غالیه سایم بمن

جان من دائم دژم باشد بسان چشم او
زلف او دائم بخم باشد بسان پشت من

سنبلست آن زلف و یا زان گرد سنبل سنبله
انجمست آن روی و در گل گرد کرده انجمن

لاله چون رویش نروید هرگز اندر بوستان
سرو چون بالای او هرگز نباشد در چمن

قامتم اندر فراقش گشت چون زرین کمان
رویم از تیغ عذابش گشت چون سیمین مجن

آن لب و دندان چون لؤلؤی صاف و ناردان
آن رخ و بالاش چون گلنار سرخ و نارون

زلف او مشگست و سوده در میان غالیه
روی او لاله است و رسته در میان نسترن

ز آب دیده بر رخم هر دم بروید زعفران
ز آتش دل بر تنم هر دم بسوزد پیرهن

نرگس مخمور او تن را کند خالی ز جان
شکر مصقول او فارغ کند جان را ز تن

آن چو روز جنگ تیغ شاه شاهان زمین
این چو روز جود دست شمع میران ز من

خسرو اران ابومنصور وهسودان که هست
تیغ و دست او گه مردی و رادی بی سخن

نیک روزی را دلیل و نیک بختی را سبب
نیک نامی را مقام و نیک مردی را وطن

اهرمن گردد ز مهر او بسان حور عین
حور عین گردد ز کین او بسان اهرمن

همچنو باشد گرامی نزد خاص و نزد عام
هرکه چون او خوار دارد زر و سیم خویشتن

چون بیاراید سخا را آز بگدازد همی
چون میان بندد و غارا مرگ بگشاید دهن

پیش یک زخمش نپاید صد هزاران زنده پیل
باریک جودش نتابد صد هزاران کرگدن

از بلا ایمن نگردد جز بشکرش مبتلا
از محن ایمن نگردد جز بمدحش ممتحن

زو چنان ترسد بلا چون مرد دانا از بلا
زو چنان ترسد محن چون مرد خوشخوار از محن

دوستانرا داد چندان مال شاه مال بخش
کشت چندان دشمنان را شهریار تیغ زن

کش یکی از دوستان دارد هزاران کوه سیم
وز هزاران کشته دشمن یکی دارد کفن

فضل جمله خواهی اینک راه بر فضلش سپار
فر ایزد خواهی اینک چشم بر چهرش فکن

جود یا بی نزد او چندانکه در ناید بوهم
فضل بینی نزد او چندانکه در ناید بظن

ای سزای تخت و منبر ای پناه ملک دین
ای ستون ملک و لشگر ای امید مرد و زن

دست تو دینار بخش و تیغ تو گوهر گداز
عزم تو بدخواه بند و رزم تو لشگرشکن

مردمیت اندر زمانه کرد موجود این وجود
هیبتت از طبع مردم کند بیخ فکر و فن

پیش یک خشتت نیاید هرچه در گیتی زره
تاب یک تیرت ندارد هرچه در گیتی مجن

ملک آذربایگان و امر ترکستان و چین
جای تو تبریز و جاه تو بعمان و عدن

چون تو بنشستی ببزم از گنج برخیزد خروش
چون تو برخیزی برزم از حرب بنشیند فتن

گر بدیدی تهمتن یک حمله تو روز رزم
پیش تو هرگز نبردی نام مردی تهمتن

تا نباشد نوحه گر شایسته هنگام نشاط
تا نباشد رود زن بایسته هنگام حزن

خانه خصمان تو خالی مباد از نوحه گر
مجلس خویشان تو فارغ مباد از رود زن