مرا رنج بسیار و کم روزگار
بشادی کسم نیست آموزگار

نه هستند یاران من مهربان
نه هستند خویشان من سازگار

زمانی همی نالم از یار بد
زمنی ز رنج و بد روزگار

شود نیک روز بد از یار نیک
مرا بدتر از روزگار است یار

مرا دل فکار است دائم ز دوست
ز دشمن بود هر کسی دلفکار

اگر دشمن و دوست یکسان بو
چه دوست و چه دشمن چه خرما چه خار

از آن دشمنی کو بود دور دست
تواند رهاندن بدستان و چار

چگونه تواند ز دشمن گریخت
کسی کش بود دشمن اندرکنار

ایا عاشقی بی دل و بی روان
گهی گرم خوار و گهی سوگوار

چه نالی چو رعد و چه گریی چو ابر
چه گوئی تو چندین چه پیچی چو مار

همیشه ز دل نالی و دیده هیچ
که دارند جان گرامیت خوار

که دید این رخ یار پیمان شکن
برفت از پی یار بی زینهار

«قطران تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir