۱۹۳ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۸

بالات بود بسان سروان بهشت
با خال تو خال حور فردوسی زشت

رضوان که همی عنبر زلف تو سرشت
یک نقطه همی چکید و بستوده بهشت
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.