شاها سموم فاقه نهالی من بسوخت
آبیم ده ز لطف که پرورده ی توام

گر عالمم خراب کند غصه کی بود
چون ز آب و خاک نطق بر آورده ی توام

در دست چرخ ناکس چون من بسی است لیک
زان است غبن من که به کس کرده ی توام