چامه من پیش گفتارت بدان ماند که کس
در سپهر آرد ستاره در بهشت آرد گیا

چون فراوان آزمودم دیدمت با دار و برد
در سخن جادو کنی وز خامه داری کیمیا

دانش از گفت تو در گوش اندر آرد گوشوار
بینش از کلک تو اندر دیده دارد توتیا

هوش را پوری و دانش را پدروین نی شگفت
کت رضی الدین خداوند سخن باشد نیا

تو سپهرستی و این بیناره گویان خاک ره
تو پرندستی و این بیداد جویان بوریا

دشمنان داد هرجا سر بر آرند از زمین
نرم کوبیشان چنان چون دانه اندر آسیا