از حکایت سال سیصد و نه
این حدیثم کجا شود فرمش

که چو حلاج را بدار زدند
نه رخش زرد شد نه چهره ترش

چون برآمد فراز دار بقا
گفت ای غافلان ز دانش و هش

پنبه فرسوده از کمان گردد
آتش از آب و آهن از چکش

عرش من ثابت است و نقش جلی
ثبت العرش گفته ثم انقش

این نه مرگ است زندگیست که نیست
میزبان کریم مهمان کش

عطسه من ز نفخ رحمن است
عطسه مغز صرعی از کندش

من کلیمم عصای من دار است
اتوکؤ علی العصا و اهش

گفتش آن یک شهادتان برگوی
که زمانت رسیده گفت خمش

شمع ایوان دوست چهره اوست
نور خورشید بین و شمع بکش