گفت با جفت خویش شیخ حسن
کای پری پیکر لطیف اندام

تا که در مستراح عبدعظیم
بودم ابریق دار خاصه و عام

اندران مرتع خصیب مرا
قوت یومیه پخته بود مدام

چون معاون شدم به صلحیه
اوفتاده است کارها ز نظام

شد ملوث زیده کاری ها
کاسه روز ما چو دیزی شام

معده ام خام گشته چون طبعم
بسکه مخلوط گشته پخته و خام

جفت شیرین شمایلش گفتا
غم مخور ای گزیده ایام

که ز بس در مقام صلحیه
بهم آمیختی حلال و حرام

کودکان حرام لقمه بسی
زاید از ما دو تن نمک بحرام

عنقریبا کزین سرا گردد
جلوه گر صد هزار شیخ و امام

همه صلحیه های عالم را
پر کنیم از حرامزاده تمام