۱۹۱ بار خوانده شده

شمارهٔ ۷ - در شمه یی از حال خود و تأسف خرابی خانه و منقبت کاظمین علیهما السلام فرماید

منم که کرد فلک کشت زندگیم حصاد
منم که داد زمین خاک هستیم بر باد

مرا پدر بود آن مادر، این که می شنود
اگر از آن کنم افغان، وگر ازین فریاد؟!

وگر ز من شنود کس، چگونه بشمارم
شکایتی که نهایت نداردش تعداد؟!

هم، آن بخون دلم داد از ستم عادت؛
هم، این بشیر غمم کرد از جفا معتاد!

هم، آن دل از وطنم کند با لبی نالان؛
هم، این بغربتم افگند با دلی ناشاد!

ز حسرت وطنم، دل بغربت است غمین؛
چنانکه در وطنم جان ز جور اهل فساد!

اگر بخانه نشینم، نه بوریاست نه پوست؛
وگر رحیل گزینم، نه راحل است و نه زاد

بخاک غربتم، از دل غبار غم نبرد؛
بتحفه آوردم بویی از وطن گر باد

دل گرفته ی مرغ اسیر ازین که گهی
شنید بوی گل، از رخنه ی قفس نگشاد

بگلشن وطنم، نیز نشکفد خاطر؛
بوصل همنفسان؛ از جفای اهل عناد!

چو بلبلی که بر او زاغ بسته راه نفس
بزخم دل، گلش از خنده مرهی ننهاد

چه عذر گویم، کآواره از وطن گشتم؛
جز اینکه اخترم از چشم آسمان افتاد؟!

وگرنه من نیم آن کس که بی سبب ز بهشت
کشم بجای دگر رخت، تا شوم دلشاد

خدای داند و، آنکو چو من بود دلتنگ
ز بیوفائی یاران، که رنجشان مرساد!

که هیج دوست بخاطر، ز دوستان وطن
نکند دل، مگر از فتنه سازی حساد!

کنند قصد من اخوان، چو از ره نیرنگ؛
کنند چاه براهم، چو از طریق عناد

دهم بآهی من نیز مزدشان دم نزع
چنانکه رستم از آن تیر داد مزد شغاد

منم، که جان و تنم ز اشک و آه شد ناچیز
چو آتش از نم آب و، چو خاک از دم باد

چه آتش؟ آتش خار و، چه خاک؟ سوده غبار!
چه آب؟ گریه ی نوح و، چه باد؟ صرصر عاد!

چو آسمان بود از دود آه من نیلی
فضای سینه و، داغش دهد ز اختر یاد!

به نسبتی بود افزون ز اختران داغش
کالوف از عشرات و، مآت از آحاد!

نمیرسد چو بفریادش، چه سود مرا
ازینکه خلق بفریاد آرم از فریاد

فغان، که طالعم این است و؛ باز باید بود
غمین ز محنت اعداو و زحمت حساد

بکار خویش، شب و روز، مانده حیرانم؛
که بی کمال تر از من، کسی ندارد یاد

اگر، بیمن حیاتم، شماری از حیوان
وگر بدولت نطق، از بشر کنی تعداد

ازین چه سود که بی بهره داردم گردون
هم از نمای نبات و، هم از ثبات جماد؟!

نیم دبیر، که با صد هنر چو تکیه زنم
بصدر محکمه بر جای صاحب بن عباد

جگر خورم، که نی خامه از شکر خالی است؛
ورق درم، که مدادم نمیکند امداد!

نیم امیر، که روزی کشم چو مرغ بسیخ؛
شبش ز بیوه زنان بر فلک رود فریاد!

نیم وزیر، که پوشم لباس داد بر آن
گر از امیر رود بر ستمکشی بیداد!

نه والیم، که دهم عرض گنج با لشکر؛
نه طاغیم، که کنم عزم فتنه یا افساد!

نیم گدا، که شوم خاکروب ز آتش جوع؛
بخانه ی که و مه، کآبرو دهم بر باد!

نیم طبیب، که ناچار بهر کسب معاش
شوم شکفته ز آزار خلق و رنج عباد!

ربایم از کف آن زر، به پنجه ی محکم؛
گشایم از رگ این خون، بنشتر فولاد!

نه قاضیم، که به امید رشوه بنشینم؛
مدام چشم بره، تا ازین رسم بمراد!

که در میان دو همسر، سخن کشد بطلاق؛
که در میان دو یکدل، رسد مهم بفساد!

نه شحنه ام، که زنم بر سبوی رندان سنگ؛
نه شبروم، که برم زر ز مخزن شداد

نه ساقی ام، که کشد گر پیاله یی ز کفم
گدا نیاورد از روزگار خسرو یاد

چرا که نیست کنون کاسه سرنگون رندی
که کاسه یی دهمش، کیسه یی تواند داد!

نه مطربم، که بآواز رود و نغمه ی عود
کنم ببزم طرب روح باربد را شاد

چرا که نیست کنون همدمی که همچون نی
اگر ز من شنود ناله یی کند فریاد!

نه زاهدم، که بمحراب از طمع شب و روز
دعا کنم که بود عمر عمرو زید زیاد

نه صوفیم، که کنم وجد اگر مریدی چند
زنند دم ز ارادت، مگر رسم بمراد!

نه تاجرم، که کشم ناقه زیر بار و روم
ز بلخ سوی صفاهان، ز ری سوی بغداد

نه کاسبم، که به نیروی پنجه ساز دهم
گهی ز سیم و زر و، گه ز آهن و فولاد

سوار و تاج، که تا زن سناسدم زرگر ؛
سنان و تیغ، که تا مرد داندم حداد!

زنم دم از سخن، اما چه سود نشناسم
سواد را ز بیاض و، بیاض را ز سواد؟!

بریده باد زبانم، سیاه خامه اگر
کند ز مدح بدان وز هجو نیکان یاد

نیم ز اهل هنر، چون ظهیر، تا گویم:
«مرا ز دست هنرهای خویشتن فریاد»

ولی هزار غم، از دست دوستان دارم؛
که هر یکی بدگرگونه داردم ناشاد

ستم ظریف حریفان من، مرا گویند
یکی ز مهر و وفا و، یکی ز طنز و عناد:

صبور باش، که گردند کامران اخلاف؛
بشکر کوش، که بودند کام بخش اجداد

کنون که لقمه جوین است و خرقه پشمین است
بمن ازین چه رسید و، مرا از آن چه گشاد؟!

که من نبودم و، بودند شهدنوش آبا؛
که من نباشم و، باشند حله پوش اولاد؟!

دگر یک از طرفی گویدم: غنیمت دان
که خ وش همی گذرانند دوستان بلاد

مرا که با سر مخمور شد، مقامم قم؛
مرا که با لب تشنه، رهم به کوفه فتاد!

چه سود ازین که سبیل است باده در شیراز؟!
چه سود از اینکه روان است دجله در بغداد؟!

دگر یک از طرفی گویدم: مباش غمین؛
که چون غنی شوی، از عهد فاقه ناری یاد

مرا که تیر، شرابی چشاندم ز حمیم
مرا که دی غم آتش نشاندم بر باد

چه سود ازین که شود آب سرد در بهمن؟!
چه سود ازین که شود خاک گرم در مرداد؟!

دگر یک، از طرفی گویدم که :خوشدل باش
بنظم شعر و، منال از سپهر بدبنیاد!

دو چیز مایه شعر است و شاعری، گفتم
کزان دو شاعر اگر بهره یافت، شد استاد

یکی عطای دل آزادگان جم آیین
یکی هوای پریزادگان حور نژاد

ولی ز بخت بد من، درین زمانه نماند
یکی از آن دو که دل را کند کس از وی شاد

نه سروری، که بپایش سری توانم سود؛
نه دلبری که بدستش دلی توانم داد

زمانه، این؛ گر از اهل زمانه میپرسی
ز بدگمان ایشان ندارد استبعاد

که گر قصیده فرستم، بخسرو کشمیر
وگر غزل بنویسم بدلبر نوشاد

ز نسبت طمعم، بر دل آن زند نشتر؛
بتهمت هوسم، خاطر این کند ناشاد!

حذر ز نیسبت این عیب و عار، خاصه مراد؛
که جود شه پدرآموز و عشق مادر زاد

کمال جود و، طمع؛ گمرهی است این نسبت!
جلال عشق، و هوس؛ ابلهی است این اسناد!!

هزار ناخنم اندر جگر خلید و فغان؛
که ناخن یکی ام، عقده یی ز دل نگشاد

مرا که جنس وفا، مایه شد درین بازار؛
در دکان چه گشایم باین متاع کساد؟!

بغیر من، که بکسب هنر، رخم زرد است؛
چو گل رخ همه کس سرخ شد، که زرد مباد!

بود، ز سیلی استاد سرخ رویی خلق؛
منم که کرد رخم زرد سیلی استاد

ز روز زادن من، چشم زال چرخ نخفت؛
بشوق اینکه قبول افتدم، ولی نفتاد

شب زفاف، نخسبد ازین خیال عروس؛
که روز ازو چه خیال است در دل داماد؟!

وحید عصرم و، چون عرفی این گواهم بس
که شرم این سخنم، خوی ز چهره بیرون داد

سری بتربیت اهل دل ندارد چرخ
اگر چو من دگران را، چه سود از استعداد؟!

منم که در همه ملک عراق معروفم؛
ولی بود وطنم اصفهان که باد آباد

وطن بهشت و، من آدم؛ ولی نه آن آدم
که خورد گندم و، ز آن بزمگه برون افتاد

ز دوستداری اهل وطن، عجب دارم؛
که با نهایت یاری و با کمال وداد

اگر چه میشمرندم، ز دودمان اصیل؛
که پاک گوهری و، پاک زاد و پاک نژاد

اگر چه هیچ یک از صحبتم نیند ملول؛
ندیده و نشنیده ز من نفاق و فساد

اگر چه اصل مرا قایلند، از بد و خوب؛
وگر چه وصل مرا مایلند، از رد و راد!

مرا غریب پسندند و، خود مقیم وطن؛
مرا اسیر گذارند و، خود ز قید آزاد!

فغان که سرزنشم نیز میکنند که من
پی گشایش دل رفته ام بسیر بلاد

حکایت من و، آن دوستان ناانصاف؛
بود حکایت آن قوم رحم داده بباد

که بهر کسب شرف، میکنند بال همای،
که تا دهند ازو زینت کلاه قباد!

ولی ز پستی همت، از آن گروه یکی؛
دگر ز بی پر و بالی آن نیارد یاد

عجب تر اینکه نکوهش کنندش ار بینند
که خود رود بتفرج بآشیانه ی خاد

بغربتم، نوشتند نامه وین سهل است؛
بهر که نامه نوشتم، جواب نفرستاد

در آن دیار که آباد باد، دور فلک
خراب کرد بسی خانه، باز کرد آباد

بغیر قصر و سرای من و قبیله ی من
که خود به تیشه ی بیداد، کندش از بنیاد!

ز اشک و آه من، آن خانه های عالی را
ز کین رساند بآب و، ز خشم داد بباد

چه قصرها، که بهر یک نشستی ار شیرین
سرای خسروپرویز، رفتیش از یاد

هزار قصر و، بهر یک هزار نقش بدیع،؛
کشیده خامه ی ارژنگ و مانی و بهزاد

بهر یکی امرا کرده عمرها به نشاط
بهر یکی وزرا بوده سالها بمراد

نشسته بر در هر یک، خجسته دربانان؛
نداده ره به سلیمان و، بسته راه بباد

فتاد رخنه به ایوان آن کسان افسوس
که بر رواق فلکشان ز بیم رخنه فتاد

مگوی رخنه به ایوان فتادشان، که زمین؛
ز جور چرخ مشعبد، دهن بشکوه گشاد

دریغ چشم ندارد حصار منظرشان؛
که تا زیاری کردی بزاریم امداد

زبان ندارد و، ای کاش داشت، تا میگفت
فسانه ها که ز یاران رفته دارد یاد!

ز دانش وزرای امین پاک نسب
ز صولت امرای گزین ترک نژاد

که داده غاشیه بر دوش آصف و یحیی
ربوده طاقیه از فرق اردشیر و قباد

ز کلک آنان، خاموش شمس دین و عمید
ز تیغ اینان، مدهوش قارن و کشواد

ز خوان نعمت آن جود پروران که بدی
سگان درگهشان به ز گربه های زیاد

ز رخش دولت آن عدل گستران که بدی
خران آخرشان به ز صافنات جیاد

ز جود وداد کرم پیشگان عدل آیین
که روح حاتم و نوشیروان ازیشان شاد

هم از عدالتشان بوده ظالمان مظلوم
هم از سخاوتشان گشته بندگان آزاد

ز نوخطان سهی قد، که روز و شب آنجا
بروی هم در صحبت گشاده با دل شاد

ز گلرخان شکرلب، که صبح و شام آنجا
بآب چشمه خم، داده خاک غم بر باد!

چرا چو ابر نگریم؟ بر آن قصور خراب!
چرا چو جغد ننالم بر آن خراب آباد؟!

که رفته خانه خدایان و، بایدم دیدن
در آن محله که از بوستان نشان میداد

بباد رفته گل و سرو و، خار در وی سبز؛
پریده بلبل و قمری و، زاغ در فریاد!

چو یاد آورم از هجر همدمان آنجا
بناله آیم و چون نی کنم فغان بنیاد

تسلیی که بمن دوستان دهند این است
که: این خرابه که آبادیش تراست مراد

اگر بعهد تو نگرفت رنگ آبادی
پس از تو دیگری از بهر خود کند آباد؟!

من از فسانه ی آن قوم، در خروش آیم؛
که ای گروه ملامت سرشت جور نهاد

امید من، همه این بود و هست و خواهد بود
که این دو روزه که هستم، چه هفت و چه هفتاد

کهن خرابه ی خود، خود کنم ز نو تعمیر؛
نهم چو سوی وطن رو، بر غم اهل عناد

در آن خرابه، ز نو طرح باغی اندازم؛
که هر که بیندش، از باغ خلد نارد یاد

بصحن باغ فشانم، دود بجوی چو آب؛
بطرف جوی نشانم، وزد بباغ چو باد

قرنفل و گل و نسرین و لاله و سنبل
چنار و عرعر و سرو و صنوبر و شمشاد

تذرو و طوطی و قمری، همام و بلبل و سار؛
بشاخ سرو و گل، از دام و از قفس آزاد

غزل سرا و سخنگوی و نغمه سنج بکام
ترانه ساز و نواخوان، صفیر زن بمراد

چو آن مکان شود آباد از عنایت دوست
کنم مصاحبت دوستان پاک نهاد

من و چو من، دو دل آزرده یی که یارمنند
بوصل هم گذرانیم روزگاری شاد

وگرنه هر کف خاکی درین جهان گردد
هزار بار خراب و هزار بار آباد

دگر برای معاش، آن زمان چو ناچار است
مداخلی که نباشند همدمان بیزاد

چو هیچ شغل زمانه، ز من نیافت نظام
چو هیچ کار جهان را، گره زمن نگشاد

همای همت من، جا بهیچ قصر نکرد؛
که هم ز تنگی دل، رو بآشیان ننهاد

به آنکه مزرعه ی آخرت چو شد دنیا؛
کنم ز مرحمت ذوالجلال استمداد

اگر مراحم شاهنشه زمان باشد؛
در آن زمین که بمن بازمانده از اجداد

کنم شیار بناخن زمین، که بر دوشم
بود ز بیل گران تر، کرشمه ی حداد

بخاک، دانه فشانی کنم؛ باین امید
که ایزدم کند از احتیاج زاد آزاد

دهم ز چشمه ی چشم خود، آبش ار بینم
که کس ز جود در جو، بروی من نگشاد

شود پدید، ز هر دانه، هفت سنبل تر
وگر عنایت ایزد بود، شود هفتاد

دهد خدا برکت، چون بکشته بی منت
بسا گرسنه که سیرش کنم بوقت حصاد

جهانیان، همه گر قوت سالیانه برند
چه کم کنند، چو کرد آفریدگار زیاد؟!

ولی، دل از دو طریقم مشوش است و بود؛
ز هر دو زاری ارواح و خواری اجساد

یکی حواله ی دیوان، شهش معاف کند؛
یکی خیانت دهقان، خداش مرگ دهاد

ازین دو راه، اگر خاطرم بیاساید؛
نه از زمین کنم افغان، نه ز آسمان فریاد

ره عراق عرب، گیرم از عراق عجم؛
روم ازین ده ویران، بخطه یی آباد

چرا که من که بیک جرعه آب سیرابم
چه زنده رود صفاهان، چه دجله ی بغداد

دگر چه بهتر ازین، کاندرین خجسته زمین
بصبح و شام، چو مهر و چو مه ز روی وداد

رخ نیاز، بمالم بر آستان دو شاه
نخست موسی کاظم، دگر تقی جواد

هم آن سپهر نجوم کمال، چون آبا
هم این محیط لآل جلال، چون اجداد!

همان چو احمد مختار، باعث تکوین؛
هم این چو حیدر کرار علت ایجاد!

بعلم دین، علما خواسته از آن تعلیم؛
بحکم حق، حکما یافته ازین ارشاد!

هم آن چو صلح کند در میانه ی اعداد
هم این چو ربط دهد در میانه ی اضداد

دگر ز مرحمت آن و لطف این نرسد
زیان بآتش از آب و ضرر بخاک از باد

کهینه چاکر ایوان آن، بجان اقطاب؛
کمینه خادم درگاه این، بدل اوتاد!

دلیل حضرت آن، هادی طریق حضور؛
مقیم سده ی این، ساکن سرای شداد!

کنم ستایش آن را، خلاصه ی اذکار؛
کنم نیایش این را، ضمیمه ی اوراد!

هم آن ز مسکنم آرام بخشد، این ز معاش؛
هم آن ز مبدأم آگاه سازد، این ز معاد!

امام هفتم آن، این بود امام نهم؛
اگر ائمه ی اثنی عشر کنی تعداد

یکی پدر بود، آن یک پسر امامی را
که ماده آهوکی شیرده جدا ز اولاد

چو گشت صید و ازو جست یاوری دردم
بضامنی وی آزاد ساختش صیاد

غریب خاک خراسان، حبیب اهل عراق
که والد و ولدش هر دو خفته در بغداد

فزون ازین نتوان داد دردسر آذر
به خادمان سرای ائمه ی امجاد

اگر چه کلک زبان آورم بحمدالله
بود زبان دازش، که کوتهیش مباد

ولی، مدایح آل نبی، از آن بیش است،
که از هزار یکی را کسی کند تعداد

شوند اگر چه ملک کاتب و، فلک دفتر؛
شوند اگر چه درختان قلم، بحار مداد

مدیح من نبود گرچه آن متاع نفیس
که هدیه گویم و خوانم، ولی ازینم شاد

که هر که ملک سلیمانیش بود، داند
که نمله را نبودتحفه، جز جناح جراد

همیشه تا کند از دور جم، حکایت جام؛
همیشه تا دهد آیینه از سکندر یاد

شوند اعادی آن، از خمار سر غمگین
بوند احبه ی این، از صفای خاطر شاد

یگانه یی که ز حکمت نظام دوران داد
بسنگ رنگ و بگل بو، بجانور جان داد
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶ - هو القصیده در مدح علی بن ابی طالب علیه السلام
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.