فتاده از پی دل کودکان و غوغایی است
تو هم بیا به تماشا که خوش تماشایی است

مرا که مرغ دلم مانده در شکنجه ی دام
ازین چه سود که بیرون شهر صحرایی است؟!

گرانی از سر کوی تو زود خواهم برد
بیا که فرصت حرف، امشبی و فردایی است!

نه پند واعظت از ره برد نه نغمه ی چنگ
میان مسجد و میخانه، بی خطر جایی است!

چرا ز مرگ بنالم بخود، که تربت من
بزیر سایه ی سرو بلند بالایی است؟!

فغان که درد تو آذر به کس نیارد گفت
چو بنده ای که گرفتار عشق مولایی است

«آذر بیگدلی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir