هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که بر موضوعاتی مانند عشق معنوی، دوری از دنیای مادی، صبر و استقامت در راه حق، و انتقاد از ریا و تظاهر تأکید دارد. شاعر از دل‌سپردن به معشوق حقیقی، پرهیز از غرور و خودپسندی، و ارزش‌نهادن به کارهای معنوی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اشارات انتقادی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامفهوم یا کم‌جذابیت باشد.

شمارهٔ ۱۳۶

وقت است که تن جان شود و جان همه دلدار
ای خون شده دل خانه بپرداز زاغیار

تا شمع براهش برم ای سینه بر افروز
تا گنج نثارش کنم ای دیده فروبار

هر یک من و زاهد شده خرسند بکاری
تا غیرت داور چه کند عاقبت کار

من پای تو میبوسم و او پایه ی منبر
من دست بسر میزنم او دسته ی دستار

رخ منظر غیب است بهر عیب مپوشان
لب مخزن گنج است بهر رنج میازار

چشم از پی نظاره ی رویی ست فرو بند
پا از پی سیر سرکویی ست نگه دار

دل خلوت یاریست درین غمکده مپسند
جان از پی کاریست چنین بیهده مگذار

تا چند نشاط اینهمه بیهوده سرایی
گر مرد رهی گام بنه کام بدست آر
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.