هوش مصنوعی: متن درباره مردی است که در بیابان با درویشی ملاقات می‌کند و درباره سختی‌های زندگی و گذر از دنیای فانی صحبت می‌کنند. درویش به مرد یادآوری می‌کند که دنیا گذرا است و باید از وابستگی به آن دوری کرد. متن بر اهمیت گذر از دنیای مادی و رسیدن به آرامش درونی تأکید دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم انتزاعی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

حکایت مردی گران جان که در بیابان به درویشی رسید

بس سبک مردی گران جان می‌دوید
در بیابانی به درویشی رسید

گفت چون داری تو ای درویش کار
گفت آخر می‌بپرسی شرم دار

مانده‌ام در تنگنای این جهان
تنگ تنگ است این جهانم در زمان

مرد گفتش اینچ گفتی نیست راست
در بیابان فراخت تنگناست

گفت اگر اینجا نبودی تنگنا
تو کجا افتادیی هرگز به ما

گر ترا صد وعدهٔ خوش می‌دهند
آن نشان زان سوی آتش می‌دهند

آتش تو چیست دنیا درگذر
هم چو شیران کن ازین آتش حذر

چون گذر کردی دل خویش آیدت
پس سرای خوش شدن پیش آیدت

آتشی در پیش و راهی سخت دور
تن ضعیف و دل اسیر و جان نفور

تو ز جمله فارغ و پرداخته
در میان کاری چنین برساخته

گر بسی دیدی جهان، جان برفشان
کز جهان نه نام داری نه نشان

گر بسی بینی نه بینی هیچ تو
چند گویم بیش ازین کم پیچ تو
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:حکایت عنکبوت و خانهٔ او
گوهر بعدی:سوگواری مردی که بی‌قرار و پند بیدلی به او
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.