من در این جمع و پریشان دلم از غوغایی
دیده جایی نگران دارم و خاطر جایی

گر هلاکم طلبد دوست چه پرهیز ز خصم
ور نجاتم طلبد از که دگر پروایی

عزت این بس که مرا بنده ی خود میخوانی
وین تفاخر که مرا چون تو بود مولایی

آنچنانی تو که میخواهم و هم دارم امید
تا چنانم که پسند تو بود فرمایی

هوس زیست از این بیشترم درسر نیست
که زنم دست بدامانی و بوسم پایی

ای اجل بیهده جان من و این تن تا چند
شاهدی را ببر از مجلس نا بینایی

چه غم ارخانه بر اندازدم این سیل که هست
خوشتر از خانه بمیخانه مرا مأوایی

دست بر سبحه نسایم که گرفتم در دست
زلف ترسا بچه ای دست بت ترسایی

پا بمسجد نگشایم که هنوز از می دوش
سر بجوش است و بگوش ازدف و نی غوغایی

سنگ طفلان بردش جانب شهر ارنه کجا
دل دیوانه کشد جز بسوی صحرایی

سر خوش از غفلت این بیخبر انست نشاط
ورنه با زحمت نادان نزید دانایی

«نشاط اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir