باد نوروزی مگر از کوی جانان میرسد
کز شمیش بر تن افسردگان جان میرسد

باز فراش صبا در مقدم سلطان گل
از پی آرایش بستان شتابان میرسد

سبزه تا آرد خبر از گل به بلبل در چمن
چون شتابان پیکی از شبنم خوی افشان میرسد

رشک گردون شد چمن از گل کنون بر چرخ پیر
سد هزاران طعنه از اطفال بستان میرسد

بسکه بادافشانده بر وی لاله های آتشین
آب جو را طعنه بر خاک بدخشان میرسد

گلشن از گل طبعم از معنی ست گنج شایگان
درج نظمم را قوافی شایگان زان میرسد

در گلستان یا رب این آشفتگی از عشق کیست
گل گریبان میدرد سنبل پریشان میرسد

عشق را دست تصرف بین که در ملک وجود
حکم او هم بر نبات و هم بحیوان میرسد

سروها را مانده چون من پا بگل یا رب که گفت
در چمن آن سرو قد اینک خرامان میرسد

چشم نرگس شد سفید از انتظار مقدمی
گویی آگاه است کو با چشم فتان میرسد

گل به بلبل مهربان آمد همانا آن نگار
با رخی رشک گل اکنون در گلستان میرسد

بس کن ای بلبل فغان کاینک بپوشد گل نقاب
ای دل افغان کن که باز آن آفت جان میرسد

او بفکر این که افزاید بدردم دردها
من باین خوش کرده ام خاطر که درمان میرسد

آمد و در گلستان دیدم ز خط عارضش
گلستانی دیگر از نسرین و ریحان میرسد

گفتم ای زیب گلستان بر گل و بلبل ببین
تا چسان دلبر بدرد دردمندان میرسد

گفت حاشا درد را درمان کجا باشد که گفت
کار عاشق هرگز از جانان بسامان میرسد

زخم کز یار است آساید هم از زخم دگر
درد کز عشق است افزاید چون درمان میرسد

گفتم اینک روز نوروز و جلوس شهریار
گر رسد سد قرن کی روزی بدین سان میرسد

روز نوروز است امروز ار چه هر روز نوی
در جهان کهنه از بخت جهانبان میرسد

صبح عید و هر کسی را بهره از انعام شاه
جز مرا کز تو نصیبم جمله حرمان میرسد

افتخار خسروان فتح علی شه آنکه او
آستانش را شرف بر اوج کیوان میرسد

از حسب تا بنگری برتر ز برتر میرود
وز نسب تا بشمری سلطان به سلطان میرسد

منتش بر چرخ ازو چندان که خدمت میبرد
خدمتش بر دهر ازو چندان که فرمان میرسد

تا پدید آمد وجودش ز امتزاج چار طبع
فخرها بر هفت چرخ از چار ارکان میرسد

بر خلاف عهد دوران شکر کاندر عهد او
فخرها امروز دانا را بنادان میرسد

روز هیجا کز خروش نای و غوغای درای
منکران را بر ثبوت حشر برهان میرسد

از غبار توسنان و ز لمعه ی تیغ و سنان
روز چون شب شب چو روز این هر دو یکسان میرسد

باطل آمد لا ملا نزد حکیم از بس همی
بر فراز سطح گردون گرد میدان میرسد

باز ماند از تحرک رمحها را نوک و بن
از دو جانب بسکه بر گردون گردان میرسد

تیر از آن سان در شتاب آمد که گویی عاشقی
بر وصال یار خود اینک ز هجران میرسد

تیغ اگر معشوق آمد از چه خون گرید چو ابر
ور بود عاشق چرا چون برق خندان میرسد

تیره بختان را بپوشاند لباس نیستی
گر چه خود با پیکری رخشان و عریان میرسد

چون بر آید بر سمند دیو شکل بادپای
هدهد نصرت همی گوید سلیمان میرسد

آسمانی بر زمین پیدا ازو گاه خرام
از زمین بر آسمان نا گه بجولان میرسد

گر بر انگیزدش یک ره از حدود امتناع
تا بسر حد وجوب ار خواهد آسان میرسد

رزم او سیارگان دیدند گفتند الحذر
ز آتش خشمش کنون آفت بدروان میرسد

مشتری ترسان همی نا پیش کیوان شد دوان
ماه را با زهره دیداز ره هراسان میرسد

گفت کیوان چون شد آن ترک جفا جو زهره گفت
مانده از سستی بره افتادن و خیزان میرسد

گفت با مه هیچ دانی تا چرا ماندست مهر
گفت آن را نسبتی بارای سلطان میرسد

مشتری گفتا همانا تیر ماندستی بجای
کز دبیران خدمتی او را بدیوان میرسد

هم ثنایش واجب و هم ممتنع شد چون کنم
زانکه در ذاتش سخن برتر ز امکان میرسد

«نشاط اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir