ابن همان دشت و من خسته همان نخجیرم
که فکندی و گذشتی چو زدی با تیرم

بی تو ای دوست بمن جای ملامت نبود
که فزونست ز اندازه همی تقصیرم

پای تدبیر من از کعبه و از دیر برید
تا کجا باز دگر سیر دهد تدبیرم

دور از کوی تو، بی سلسله ی موی تو، من
کودک جمعه و دیوانه ی بی زنجیرم