هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، حالات عاشقانه و شیدایی را بیان می‌کند. شاعر از تغافل (بی‌اعتنایی) معشوق شکایت دارد و از عشق نافرجام و درد دوری می‌گوید. او با توصیف چشمان معشوق و تأثیر آن بر دلش، احساسات خود را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان ادبی بالا نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

شمارهٔ ۲۲۳

ای نرگس مستت چمن آرای تغافل
بازار تو گرم است ز سودای تغافل

در سرمه چو بخت سیه ما همه اکنون
خوابیده مگر فتنه و غوغای تغافل؟!

غفلت اثر شوق بود غنچه لعلت
خون گشت دل ما به تمنای تغافل

جان در طلبت داده به امید نگاهی
آخر شدم از چشم تو رسوای تغافل!

یک جرعه ای از باده شوق تو مرا بس
در انجمن ناز ز مینای تغافل

شوریست ز کیفیت میخانه چشمت
حیرانم ازین مستی صهبای تغافل

در بادیه عشق دویدیم و ندیدیم
جز چشم تو نخچیر به صحرای تغافل

با مصلحت عشق به گلزار جمالش
چشمی بگشا بهر تماشای تغافل

از وصل تو محروم من از طالع پستم
از ناز بلندست مگر جای تغافل؟!

ای همنفسان خار ره عشق برارید
با سوزن مژگان من از پای تغافل

طغرل چه خوش است موجه دریای معانی
من کشته تمکینم و رسوای تغافل
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۲۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.