ساقی به فصل ربیع باده گلگون بیار!
چند تغافل کنی می گذرد نوبهار!

از چه نشینی حزین هست اجل در کمین
باب مغان باز کن وقت غنیمت شمار!

نیست تو را از قضا خط امانی به عمر
گردش گردون دون هست بسی بیمدار!

ساقی بحر سخا دور تو آمد به ما
لطف و ترحم نما با قدح میگسار!

یاسمن و نسترن رسته به صحن چمن
کرده به صحرا وطن لاله دل داغدار

باد صبا تا وزید غنچه دم از خنده زد
بلبل ازین خنده اش گریه کند زار زار!

غازه گر صبح زد شانه به زلف سمن
گیسوی سنبل به باغ گشته ازو تارتار

قمری و کبک و تذرو فاخته و عندلیب
نوحه به آئین خود کرده سر از هر کنار

دعوی گردن کشی کرد به گلزار سرو
قامت مینا برار تا شود او شرمسار!

لاله دعای قدح خواند بسی در چمن
پرده او را بدر جام جهان بین برار!

زبر عنایات حق غیث سعادت چکید
قطره ازو در صد گشت در شاهوار

شبنم اوج طرب آب زده صحن باغ
دیده نرگس شده محو ره انتظار

مغبچه باده نوش از چه نشینی خموش؟!
موسم گل در رسید وه چه خوش است سبزه زار!

دختر رز را بر ار از حرم خم به بزم
تا که به دامان عیش عقد کنیم آشکار!

گشته مهیا طرب ساقی گلگون سلب
ساز قدح لب به لب تا برد از دل غبار!

دولت دارا مگو عصر فریدون مجو
یوسف مصری مپو گشته همه خاکسار!

مجلس جمشید دان بزم سکندر بخوان!
لاله شده جام می آئینه رخسار یار!

دور مه عارضش سلسله زلف او
کرده به هم اجتماع مهر به لیل و نهار

دوره ما همچنان سلسله کاکلش
لازم بطلان مگر هیچ ندارد قرار؟!

مطرب بربط نواز بربط خود ساز ساز
ساز ز سر گیر باز نغمه برون کن ز تار!

خیز و به یاران بده باده سر جوش را
نوبت طغرل رسید درد به او در گذار!