هوش مصنوعی: در این متن، شاعر به ناپایداری زندگی و مرگ انسان‌ها اشاره می‌کند و بیان می‌دارد که هر انسانی که نفس می‌کشد، در نهایت به سوی مرگ می‌رود. حتی کسانی که لحظاتی با خوشحالی و ناز می‌خندند، در برابر حوادث زندگی مانند ابری که می‌گرید، آسیب‌پذیر هستند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی درباره زندگی و مرگ است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، این موضوعات ممکن است برای برخی از افراد جوان‌تر سنگین یا ناراحت‌کننده باشد.

شمارهٔ ۱۷۸

در عالم سفله از بنی آدم کیست
کو زد نفسی که نز پی مردن نیست

آنکو که دمی ز ناز خندید چو برق
کز حادثه همچو ابر سالی نگریست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.