هوش مصنوعی:
شاعر از خاکی که به دامانش چسبیده و از دیدگانش آشکار و پنهان می‌شود سخن می‌گوید. او از عذری که باید بخواهد و لطفی که باید سپاسگزاری کند، اما نمی‌داند چگونه، ابراز ناتوانی می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که درک آن برای سنین پایین ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از زبان شعر کلاسیک نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
شمارهٔ ۲۲۸
خاکی ز زمین که عطف دامانت برفت
در دیده کشم به آشکار و به نهفت
این عذر که آمدی کجا خواهم خواست
وین لطف که کرده ای کجا دانم گفت
در دیده کشم به آشکار و به نهفت
این عذر که آمدی کجا خواهم خواست
وین لطف که کرده ای کجا دانم گفت
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۲۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۲۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
