من به دشت اندر و دشت آغش سیمین مهتاب
نقره، گردی به زمین کرده ز گردون پرتاب

دشت آغشته، کران تا به کران در سیماب
رخ زشت فلک، آنجا شده بیرون ز نقاب
همه آفاق در آن افسرده
مه روان همسر شمع مرده

چه فضائی؟ سخن از موت و فناگوئی بود!
چه هوائی؟ عفن و مرده نما بوئی بود!

وحشت و مرگ مجسم شده هر سوئی بود!
صوت گرچه نه به مقدار سر موئی بود
باز گوئی که ز اموات هیاهوئی بود!

گاه آوازه یک پروازی
رسد از جغدی و گه آوازی

تیره سنگی، سر هر مقبره یی، کرده وطن
چون درختان بریده ز کمر در به چمن

زیر پایم همه جا: جمجمه خلق کهن
با همه خامشی، آنان به سخن با من و، من:
گوئی از مرده دلی، در دهنم مرده سخن

بر سر خاک سر خلق، قدم
هشتم آن شب بسی القصه قدم

نخل ها: سایه به همسایگی ام گسترده
باد آن سایه گه آورده و گاهی برده

من در این وسوسه، از منظره این پرده
روح اموات است اینها که تجلی کرده
که حضور منشان در هیجان آورده

چه ازین روی همی جنبندی
گه جهندی و گهی خسبندی

باد در غرش و از قهر درختان غوغاست
همه سو ولوله و زلزله و واویلاست

خاک اموات بشد گرد و به گردون برخاست
صد هزار آه دل مرده، در این گرد هواست
مرده دل، منظر نخلستان از این گردفناست

نامه مرگ همانا هر برگ
هر درختی دو هزار آیت مرگ

باد، هی برگ درختان به چمن می بارد
مرگ، گو نامه دعوت سر من می بارد

بس ز سیمای فلک، داغ کهن می بارد
از سفیدی، مه، آثار محن می بارد
برف مرگ است و یا ابر کفن می بارد

باری این صحنه، پر از وحشت و موت
گوش من کر شده از کثرت صوت

این زمین: انجمن خلوت خاموشان است
بستر خفتن داروی عدم نوشان است

مهد آسودن از یاد فراموشان است
جای پیراهن یکتای بتن پوشان است
این خرابات پر از کله مدهوشان است

چشم این خاک ز هر چیز پرست
مرده شویش ببرد مرده خورست

بر سر نعش پسر، شیون مادر دیده
نوعروسان به کفن، در بر شوهر دیده

سالها بوده که از اشک زمین تر دیده
پیر هفتاد به عمر، آنچه سراسر دیده
این بهر هفته، هفتاد برابر دیده

من در این فکرت و هی باد افزود
گوشم از خاک «مه آباد» آلود

«میرزاده عشقی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir