دو زلف ازکمندش دلاویزتر
خود از تیغ برنده خون ریزتر

جمال رسول ازرخش رونمای
به خفتانش در جان شیر خدای

نمی داشتی باره را گر عنان
بجستی ز ترک سر دشمنان

چنان سود بر دسته ی تیغ دست
چنان جنگ را آستین بر شکست

چنان بر دو ابرو بیافکند چین
چنان زد به کوفی سپه خشمگین

که سالار لشکر دل از جان برید
تو گفتی اجل را برابر بدید

بلرزید ازو پیکر کوهسار
زمین گشت جنبنده سیماب وار

زمین را چو انباشت ازکشتگان
برانگیخت اسب و بیفشرد ران

به سوی علمدار بد خواه تاخت
سبک تیغ و بازوی مردی فراخت

که سازد درفش سپهبد نگون
کشد پیکر نابکارش به خون

سپاه از سوار و پیاده دمان
گرفتند گردش به تیر و کمان

سبک در یکی حمله شیر نبرد
از آنان بیفکند هشتاد مرد

نه اندیشه بودش ز تیر وسنان
نه بیمی ز بسیاری دشمنان

به قلب سپه زو درآمد شکست
بسی مردافکند و بس باره جست

به ناگاه از تیر باران سخت
بشد باره اش پست و برگشت بخت

پیاده چو شهزاده قاسم بماند
به پهلوی او کافری نیزه راند

که بودی زنازاده از باب و مام
شبث پورسعد بداختر به نام

همان نیزه کار جوان را بساخت
دو اسبه اجل برسر او بتاخت

چو دیدندش افتاده ازکار جنگ
گرفتند گردش سپه بی درنگ

یکی زد به تیرش دگر یک به تیغ
یکی با زدوده سنان ای دریغ

یکی نیش خنجر زدش بی درنگ
یکی زد به زوبین یکی زد به سنگ

زپای اندر افتاد سرو جوان
ز هر حلقه ی جوشنش خون روان

نهاد آن رخ پاک بر خاک و زار
خروشید کای عم دشمن شکار

به ناکام ازین دامگاه فنا
روانم سوی بارگاه بقا

بیا تا نرفته است جان از برم
که بار دگر بر رخت بنگرم

چو بشنید بانگ برادر پسر
که او را همی زار خواند به سر

چو دریای موج او برآمد به جوش
بزد بر سپه خویش را پر خروش

به دست اندر آتشفشان ذوالفقار
زهر جوهرش دوزخی شعله بار

بدان پره ی لشگر از هم گسیخت
از ایشان بسی کشت و بر دشت ریخت

چو نزدیک داماد فرخ رسید
به خونش تن نازنین خفته دید

نشسته به سینه یکی کافرش
همی خواست کزتن ببرد سرش

یکی بد عمر نام آن بدسرشت
که نفرین رسادا بدان نام زشت

برآهیخت شمشیر وزد نعره سخت
که برخیز از اینجای ای تیره بخت

سپر کرد دژخیم دست پلید
به تیغ شه از پیکرش بگسلید

بیفتاد از بیم برخاک پست
سوی لشکر افکند ببریده دست

خروشید کای دوده ی نامور
مرا کشت فرزند خیرالبشر

بکوشید در کینه جستن دلیر
برون آوریدم ز چنگال شیر

سپه سوی شاه پیمبر (ص) شکوه
به جنبش در آمد زگروها گروه

شهنشاه تیغ پدر برفراخت
بکشت آن تن وبر سواران بتاخت

همی بود با کوفیان گرم جنگ
زخون پهنه می کرد یاقوت رنگ

که آمد یکی ناله در گوش او
ز داماد افتاده بیتوش او

که ای عم ز پیگار بردار دست
که نعل سمند استخوانم شکست

ازین جنگ جستن به یکباره گی
شدم پایمال از سم باره گی

شهنشه سوی کشته برداشت گام
فرود آمد از اسب خیرالانام

بدیدش رها گشته زین دامگاه
به فردوس بر جسته آرامگاه

گشاده سوی ذروه ی عرش پر
روانش روان گشته سوی پدر

زهم بگسلیده تنش بند بند
شده پیکرش پایمال سمند

بیامد سرش را به زانو نهاد
رخ ناز پرورد بر رو نهاد

لب خود به پر خون لبانش بسود
به رخ بر زدیده روان کرد رود

همی گفت کای کشته داماد من
شکیب دل و جان ناشاد من

عقاب قوی پنجه باز دمان
گل تازه بشکفته سرو جوان

سلیل پیمبر نبیره ی علی
شکوه مهی فرو برز یلی

برنازک از تیغ کین چاک چاک
رخ پاک بنهفته در خون و خاک

گرانست برعمت ای تیز جنگ
که خواهی ازو یاوری روز جنگ

نیاید به یاری ویا آیدت
نیارد که از رنج برهاندنت

جوانا – گلا – نونهالا –مها
به خردی ز راز جان آگها

به دنیادرون زیر چرخ کبود
نکوتر زتو نوجوانی نبود

که برکند سرو سهی رازباغ؟
که خاموش کرد این فروزان چراغ؟

که کرد این بنای دلیری خراب؟
که افکند در پنجه ی شیر تاب؟

که بنهاد این داغ بر جان من؟
نترسید از آه سوزان من؟

بگفت این و بگرفت در پیش زین
تن پاک شهزاده ی نازنین

به سوی سراپرده آورد باز
خروشید کای بانوان حجاز