مرا هوای سحرگه پیام آورد
نسیم بوی بهشتی از آن دیار آورد

دلم به مقدم او پر زلعل و در طبقی
به دست مردم چشمم پی نثار آورد

غلام فصل بهارم که هر ورق زگلش
مرا به تازه پیامی زروی یار آورد

کجاست بلبل خوش نغمه گو بیا و ببین
که باد صبح نسیمی زنوبهار آورد

به صد زبان نتوان گفت شکر این نعمت
اگر چه از پس صد ساله انتظار آورد