روشن شود ز فر شهنشاه بارگاه
با آفتاب چهره بدل کرده پادشاه

عالم ز تاب چهره خسرو منورست
قرص قمر مجو ازو نور خور مخواه

دستار بی کلاه به سر زان نهد ملک
تا کج به عهد او نرود گوشه کلاه

گویند خلق مشتری آید ز آسمان
پیچد سحر عمامه زرین به فرق شاه

نی نی طلای دست فشار آورد حکیم
خسرو کند ترنج زرش بر فرازگاه

سیاره و ثوابت این کارخانه را
دانی ز وقت شام هنر چیست تا پگاه؟

خیط الشعاع تاب دهند و به هم تنند
تا صبح تار و پود برندش به کارگاه

چون صبح موج آب زرش را نظر کند
دوش و بغل ز شوق گشاید پی شناه

بر هر زمین که عطر نسیمش گذر کند
خوش بوی تر ز سنبل و نسرین دمد گیاه

دستار زرنگار شه ز جعد سنبلش
شد رشگ مهچه علم و پرچم سیاه

غمگین به خاطر ار گذراند خیالشان
یابد شمیم عنبر و گل از نسیم آه

بادام فارس و روغن گل های هندبو
دارند بهر همدمی عطرشان نگاه

ظاهر کنم که شبه گل آفتاب نیست
سنجیده کن به طره دستار شه نگاه

می خواست تا گل از سر خود بر سرش زند
از کار ماند پنجه خور در میان راه

وصفش بس این که از دو جهان برفراختست
سر در پناه سایه او شاه دین پناه

بحر سلیم شاه جهانگیر نور دین
اکلیل ملک، فرق دول، سایه اله

آن را که او به سر کله سروری نهد
از بار آسمان نشود قامتش دو تاه

کاود اگر کسی شکن عقد چهره اش
بیش آید از خزینه قارون به مال و جاه

دیدم فراز چیره خسرو مثال او
پنداشتم که دیده احول دو دیده ماه

معلوم شد که چیره مکرر نموده است
تا اهل شرک را به درد آرد ز اشتباه

آویخته ز جبهه احباب عکس خویش
تا جز به سوی او نبود سجده جباه

سرمایه ایالت تسخیر عالمست
آن را که شه به سرنهد این چیره سیاه

بیند اگر به هم شده تحریر مصرعی
امید هست شه ننهد بر کسی گناه

لرزان ز بیم کرده رقم شمس اعظم است
بر حاشیه به آب طلا عبده فداه

خوش آن که محو چیره شاه جهان شود
گردد به گرد سر چو نظیریش هر پگاه

تاکس به روز زهره و پروین ندیده است
بر سقف زرد نرگسه و سبز بارگاه

باشی درین حدیقه رنگین بنای و نوش
پروین ز فرق و سنبل و نسرین به روی گاه