بهار ما، نفس سرد و، چشم گریان است
گل سر سبد سینه، داغ جانان است

ز بس که هر طرفم نوگلیست، در چشمم
برنگ خواب بهاری، نگه پریشان است

شود ز صحبت احباب، چشم دل روشن
چراغ غمکده ما صفای یاران است

مبند بر رخ یاران، در گشاد جبین
کلید روزی هر خانه، پای مهمان است

چه غم ز رزق؟ که در هر خرابه بدنی
تنوره دهن و، آسیای دندان است

کریم قیمت توفیق جود اگر داند
قبول کردن احسان، جزای احسان است!

رهی پی طلب رزق به ز نرمی نیست
برای شیر لب طفل به ز دندان است

هلاک کرد مرا فکر کارهای جهان
بدادم آنکه تواند رسید، نسیان است

شفا طلب ز دواها کنند واعظ لیک
شفای ما ز دعاهای دردمندان است