هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و غزل‌گونه، بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است. شاعر از حجاب و نقاب معشوق، زیبایی‌های او، و تأثیرات عمیق عشق و فراق بر خود سخن می‌گوید. همچنین، مضامینی مانند عشق، زیبایی، حجاب، فراق، و درد عشق در آن دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند فراق و درد عشق نیاز به بلوغ عاطفی دارد.

شمارهٔ ۳۱۳

ز بس نگار من از خویش هم حجاب کند
نظر در آینه مشکل که بی نقاب کند!

تراست چهره به کیفیتی که می ترسم
که باده رنگ ترا آب در شراب کند!

چگونه تاب نظر بازی نگاه آرد
رخی که از عرق شرم خود حجاب کند؟!

ز پرادائی چشم سیاه او، چه عجب
نگاه را به تکلم اگر حساب کند؟!

نداندم دل، اگر قدر نعمت دردت
خدا بآتش بیدردی اش عذاب کند

من از درازی مژگانت این گمان دارم
ترا بسایه خود فارغ از نقاب کند

ز بسکه ذوق خود آرایی اش برای من است
چه سوی آینه بیند، به من حساب کند!

ز بسکه برده فراق رخت ز من آرام
فسانه ام نتواند ترا بخواب کند

گذشت عمر و، ز هم ریخت قصر تن واعظ
گذار سیل بهر جا فتد، خراب کند
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.