چو رو کرد «حاجی محمد حسین »
بجنت از این عالم بی بقا

خروشان و جوشان ز دنبال او
روان گشت خون دل از دیده ها

دراین گلشن از تندباد اجل
چه آزاده نخلی درآمد ز پا!

گلی رفت زین بوستان! کز غمش
فراموش شده بلبلان را نوا

طالب کرد تاریخ فوتش ز من
عزیزی بطرز سخن آشنا

برآوردم از روی اخلاص دست
بگفتم: «بیامرزد او را خدا»!