ز خدمت شناسی شنهنشاه عادل
که برکوه باشد از او پشت مذهب

ز بس کوفت عدلش سر ظالمان را
بدزدد بخود دم، چو زنبور عقرب

بعهدش برآید اگر ناله از نی
شود لرز از بیم او شیر را تب

ز بیمش چو هم کسوت شبروان شد
ز شبنم کند گریه بر روز خود شب

برای دعا گویی دولت او
چو گل هر دهان را ضرور است صد لب

بیفزود بر منصب صدراعظم
ز مهرش کنون به در شد ماه منصب

سحاب عطا، قلزم فضل و دانش
که او راست پیر خرد طفل مکتب

بکاغذ رسانید تا حرف قدرش
سیه گشت از بس گرانی، مرکب

ز بس همتش میکند پیشدستی
ندارد کسی فرصت عرض مطلب

میانجی نخواهد ز بس همت او
نخواهد کشد مدعا، منت لب

چو گیتی ز صیت عطایش الهی
بود جام دل از نشاطش لبالب

چو منصب فزودش بتاریخ گفتم:
«ببالید بر خود از او جاه و منصب »

«واعظ قزوینی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir