خور اوج شاهنشهی، سایه حق
محیط کرم، کوه مجد و شهامت

«سلیمان ثانی » که روشن چراغی
ندارد چو او خاندان کرامت

ز سرکوب میخ وجود مخالف
دهد خیمه عدل و دین را اقامت

به او چشم خلق است روشن الهی
ز چشم بد خلق دارش سلامت

ز توفیق ایزد چو معمار عزمش
بتعمیر این روضه افراخت قامت

ز اتمام این گنبذش شد مهیا
پناهی عجب ز آفتاب قیامت

بتاریخش اندیشه رو داد و گفتم:
«شد آباد این بارگاه امامت »