هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر احساسات شاعر نسبت به معشوق است که در آن از تنهایی، فداکاری، و عشق بی‌پایان سخن می‌گوید. شاعر خود را در برابر دشمنان و مشکلات ایستاده می‌بیند، اما عشق به معشوق او را قوی نگه می‌دارد. همچنین، از زیبایی‌های طبیعت و تأثیر معشوق بر آن نیز یاد می‌شود.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات به رنج و فداکاری نیاز به بلوغ ذهنی دارد.

شمارهٔ ۲۶

در کوی توام جنگ است هر روز به دشمن‌ها
ایشان ز شمار افزون اما من و دل تنها

بر ناوک دلدوزت قربان نه منم تنها
چون من به سر کویت درباخته جان تن‌ها

گلگشت چمن خواهی بر من چو صبا بگذر
تا در قدمت ریزم گل از مژه دامن‌ها

تا قبضه شمشیرت از خون که آلاید
بر نطع هوس خلقی افراخته گردن‌ها

چون پای نهی بوسم راه تو که از حسرت
در گام نخستین نعل انداخته توسن‌ها

گل را ندهد هرگز آب این همه رنگینی
از تاب رخت آتش افتاده به گلشن‌ها

تا شاهد مهر ترا نبود غم دلتنگی
در خانه دل کردم از تیر تو روزن‌ها

اسرار غمش گفتم در سینه نهان دارم
رسوای جهانم کرد این رنگ پریدن‌ها

یغما چه غم ار عالم دشمن شود از مهرش
چون دوست نکوخواه است غم نیست ز دشمن‌ها
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.