شد چاک دل من از رفوگر
بر من لب لعل او شد اخگر

شیرین سخنی در آن لب شور
شهد است در آشیان زنبور

شاید فتدش به من نظاره
شادم ز لباسِ صبرِ پاره

در دیده نگاه حسرت من
چون رشته بود به چشم سوزن

هستم ز دلِِ اسیرِ بریان
دنبالِ نگاهِ خویش پویان

کردست به نوک سوزنم صید
از چشم خودم فتاده در قید

نبود بسوی نجات راهم
شد رشته ی دام من نگاهم