هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه بیانگر درد و رنج ناشی از هجران و دوری از معشوق است. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا مانند مقایسه بار غم با کوه و تن خود با کاه، عمق رنج خود را نشان می‌دهد. او از بی‌مهری معشوق شکایت کرده و می‌گوید حتی یک ماه دوری از او مانند یک سال می‌گذرد. همچنین، شاعر به می‌نوشی و بزم‌های عاشقانه اشاره می‌کند که در آن معشوق نقش محوری دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه عمیق و استفاده از استعاره‌های پیچیده است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار می‌باشد. همچنین، اشاره به می‌نوشی و بزم‌های شبانه ممکن است برای گروه‌های سنتی پایین‌تر مناسب نباشد.

شمارهٔ ۱۴۰

گر مصور مه من نقش تو دلخواه کشد
نکشد همچو تو دلخواه، مگر ماه کشد

تن من کاهی و بار غم تو کوهی، چون
بار چون کوه کسی با تن چون کاه کشد

تا به کی ای مه بی مهر ز هجرت شب و روز
چشم من اشک نشاند، دل من آه کشد

هفته ی هجر تو ای ماه نماید سالی
آه ای ماه اگر هجر تو یک ماه کشد

محتسب گوید اگر می نکشم در همه عمر
مشنو از وی که اگر گه نکشد گاه کشد

ای خوش آن بزم که از اول شب تا دم صبح
با تو من می کشم و غیر ز من آه کشد

جز ز دست تو بت حور لقا گرچه رفیق
از کف حور کشد باده به اکراه کشد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.