هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن ستاره‌ها به عنوان نماد نیکویی و زیبایی توصیف شده‌اند. شاعر از ستاره‌ها برای مقایسه با زیبایی انسان‌ها استفاده می‌کند و تأکید می‌کند که ستاره‌ها هرچند زیادند، اما به پای خوبان نمی‌رسند. همچنین، تصاویری مانند ماه، خواب، و خون برای ایجاد فضای شاعرانه و عاشقانه به کار رفته‌اند.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم شاعرانه و استعاری است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی تصاویر مانند 'نشان خوردن خون داشت آنزمان لب لعلش' ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامناسب باشد.
شمارهٔ ۲۸۴
به چرخ اگر چه فزونست از شماره ستاره
ندیده چرخ به نیکوئی ستاره ستاره
چه نسبت است به خوبان ستاره را که به نسبت
ستاره اند نکویان و ماهپاره ستاره
نظاره کن بعرق آن رخ ستاره فشان را
بروی ماه نکردی دگر نظاره ستاره
ربوده بود دمی خواب خلق چشم سیاهش
که بود خفته در آغوش گاهواره ستاره
نشان خوردن خون داشت آنزمان لب لعلش
که بود در بغل دایه شیرخواره ستاره
شب مرا نکند جز ستاره روشن اگر چه
دمد زهر طرفی مه زهر کناره ستاره
کنند ماه وشان در نقاب شرم نهان رخ
کند رفیق چو ماه رخ آشکاره ستاره
ندیده چرخ به نیکوئی ستاره ستاره
چه نسبت است به خوبان ستاره را که به نسبت
ستاره اند نکویان و ماهپاره ستاره
نظاره کن بعرق آن رخ ستاره فشان را
بروی ماه نکردی دگر نظاره ستاره
ربوده بود دمی خواب خلق چشم سیاهش
که بود خفته در آغوش گاهواره ستاره
نشان خوردن خون داشت آنزمان لب لعلش
که بود در بغل دایه شیرخواره ستاره
شب مرا نکند جز ستاره روشن اگر چه
دمد زهر طرفی مه زهر کناره ستاره
کنند ماه وشان در نقاب شرم نهان رخ
کند رفیق چو ماه رخ آشکاره ستاره
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۸۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۸۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
