مژده ایدل که وقت آن آمد
که ز غم بر کران توان آمد

دشت غم را کنار شد پیدا
بحر اندوه را کران آمد

وقت تشنیع دشمنان طی شد
گاه تحسین دوستان آمد

بلبلی ز آشیان جدا مانده
بار دیگر به آشیان آمد

طایری خورده سنگ جور خسان
پرکشان رفت و پرفشان آمد

صاحبا چاکر قدیم رفیق
که ز جور فلک به جان آمد