باده سر جوش و جام لب به لب است
نفس آخرین عمر شب است

ساقی ماه روی مشکین موی
آتشین خوی و آتشین سلب است

قصب سرخ بر حریر تنش
به مثل همچو نار در قصب است

بوستان جمال و نخل قدش
بالغ الورد و یانع الرطب است

همچو می خوارگان صراحی را
گریه نزحزن و خنده نزعجب است

ساقی ماهروی مجلس را
قهر بیجا و لطف بی سبب است

گه دهد بوسه لیک نز ره لطف
گه زند مشت و نیز نز غضب است

به تلجلج زبانش از مستی
در سخن گاه ترک و گه عرب است

روز حشر است باده خواران را
یا شب قدر یارب این چه شب است

باژگون کارهای بوالعجبی
خاصیت های زاده ی عنب است

بده آن سالخورده معجون کو
داروی رنج و محنت و تعب است

جوهر دانش و مزاج خرد
آیه ی روح و مایه ی طرب است

عربی خوی و پارسی میلاد
مزدکی کیش و پهلوی حسب است

راحت جان مرد دانشمند
دفع هر علت است و هر کرب است

نسب پاکش و نژاد بلند
هم ز بوجهل وهم زبولهب است

علت جود و موجب کرم است
فتنه ی سیم و آفت ذهب است

موجب ارتیاح واصل فرح
قوت ارواح و قوت عصب است

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir