شکسته زلف بتی مست در سرای من است
که روی دلکش او باغ دلگشای من است

فرشته خوی و پری روی و آدمی رفتار
به جای من مگر او رحمت خدای من است

منم غلامش و خود را غلام من خواند
چه نادر است که هم شاه و هم گدای من است

به هر چه خوانمش از جان اسیر حکم من است
به هر چه گویمش از دل مطیع رای من است

میان جان و دل من همیشه جای وی است
کنار زلف و بر او هماره جای من است

چنان موافق طبع است و دلنشین خیال
که آفریده مگر گویی از برای من است

مگر که آب و گلش در هوای من به سرشت
خدای من که هوایش همه هوای من است

چنان رضای من از جان و دل بجوید کش
هواهوای من است و رضا رضای من است

به هیچ روی نگنجد میان ما سخنی
که اقتضای وجودش به اقتضای من است

عجب موافق طبع است و سازگار مزاج
چه لقمه ای است که در خورد اشتهای من است

همیشه ورد زبانم همه دعای وی است
هماره ورد زبانش همه دعای من است

به هرچه امر کند من به مدعای ویم
به هر چه حکم کند او به مدعای من است

به هر دو عالم من در خور و سزای ویم
به هر دو گیتی او در خور و سزای من است

چو گویدم که فدای توام فدای ویم
چو گویمش که فدای توام فدای من است

حقیقت دو جهان در جمال او نگرم
که در مشاهده جام جهان نمای من است

ببین به لطف و تواضع که گرچه تاج سر است
هم از فروتنی و عجز خاک پای من است

سزد که دیده نبیند به ماسوای ویم
که چشم دوخته از هر که ماسوای من است

سزد که قبله ی خود خوانمش به گاه نماز
که زمزم و حجر و مشعر و منای من است

اگر دو لعل لبش حکم خون من دادند
هم از تبسم جان بخش خون بهای من است

حریف حجره و گرمابه و ندیم حضور
جلیس بزمگه و خادم سرای من است

به چین و کاشغر و تبت و ختا نروم
که چین و کاشغر و تبت و ختای من است

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir