هوش مصنوعی: شعر از عشق و مستی و شب‌نشینی با یاران می‌گوید و از حالات شیفتگی و فراموشی در می‌نوشیدن باده و همنشینی با رندان سخن می‌راند. شاعر از خاطرات شب گذشته و حالات مستی و عشق می‌پرسد و فضایی عاشقانه و صوفیانه را ترسیم می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل اشاره‌هایی به شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، مفاهیم عرفانی و عاشقانهٔ آن برای درک بهتر، به سطحی از بلوغ فکری نیاز دارد.

شمارهٔ ۱۷۴

حرف ما با تو شب دوش چه بود
سخن آن لب مینوش چه بود

سخنی بود که از خاطر ما
سر بسر گشت فراموش چه بود

نشاه مستی مستان خراب
زان خم باده سر جوش چه بود

همه شب در بر رندان دغل
کار آن ترک قبا پوش چه بود

با دل شیفتگان شام و سحر
راز آن زلف و بنا گوش چه بود

تا بخال و خط رعنا پسران
کار یاران قدح نوش چه بود

از خرابات مغان تا بفلک
همه شب غلغله نوش چه بود

من بگویم که شب دوش گذشت
تو بگو باز شب دوش چه بود
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.