هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و توصیفی است که حالات مستی و بیخودی یک معشوق را با تصاویر شاعرانه مانند چهره گلگون، طره آشفته، و نرگس مستانه به تصویر می‌کشد. شاعر از حالت نیمه‌خفته و نیمه‌بیدار معشوق، سکوت پسته‌اش، و گفتار ناگفته در حالت بیخودی سخن می‌گوید. همچنین، اشاره‌ای به آرامش پس از سرکشی و زیبایی‌های ظاهری مانند حقه یاقوت و الماس مژگان دارد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مضامین عاشقانه و اشارات به مستی و بیخودی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب یا نامفهوم باشد. همچنین، درک عمیق تصاویر شاعرانه و مفاهیم انتزاعی آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
شمارهٔ ۱۷۵
دوش ترک مست ما با طره آشفته بود
چهر گلگونش بسان سرخ گل، بشکفته بود
نرگس مستانه اش از بیخودی تا نیمه شب
نیمه ای بیدار بود و نیم دیگر خفته بود
پسته خاموش او با باده نوشان خراب
در مقام بیخودی ناگفتنی ها گفته بود
می کشید و رام شد از سرکشی آرام شد
نیمه شب آشفته و وقت سحر آلفته بود
وقت آن عاشق خوش و فرخنده کش تا نیمه شب
حقه یاقوت با الماس مژگان سفته بود
چهر گلگونش بسان سرخ گل، بشکفته بود
نرگس مستانه اش از بیخودی تا نیمه شب
نیمه ای بیدار بود و نیم دیگر خفته بود
پسته خاموش او با باده نوشان خراب
در مقام بیخودی ناگفتنی ها گفته بود
می کشید و رام شد از سرکشی آرام شد
نیمه شب آشفته و وقت سحر آلفته بود
وقت آن عاشق خوش و فرخنده کش تا نیمه شب
حقه یاقوت با الماس مژگان سفته بود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
