بر آن سرم که بکوی مغان سرای کنم
دو سال کامل خدمت بمغ خدای کنم

بمن سپار دل خویش را که در چل روز
منش بمیکده، جام جهان نمای کنم

ز چشم ساقی و از روی باده دارم شرم
که فصل گل بسوی زهد و توبه رای کنم

یکی ز یاوه سرائی به بند لب واعظ
که گوش هوش سوی بانگ چنگ و نای کنم

هزار مرتبه وقت خوشم عزیزتر است
از آنکه گوش بگفتار هرزه لای کنم

بتا ز من سخن آموز تا چه طوطی هند
منت بلطف شکر ریز و قند خای کنم

شب است و خانقه و وقت صوفیان جمع است
مگر ز قامت تو فتنه ای بپای کنم

چو با خدای بود کار بحر و کشتی و موج
مرا چکار که پوزش بناخدای کنم

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir