ایدون که جهان تیره تر از پر غراب است
وقت من از اندوه وز تیمار خراب است

چشم من از اندیشه این رنج پر آب است
«کامد شب و از خواب مرا رنج و عذاب است
ایدوست بیار آنچه مرا داروی خواب است»

هشدار که چون صورت دیوار نباشی
نقشی عبث از پرده پندار نباشی

نه زنده و نه مرده چو بیمار نباشی
«چه مرده و چه خفته که بیدار نباشی
این را چه دلیل آری و آن را چه جواب است»

من نیستم آنکس که کند خواب اسیرم
وز خواب رود سوی فلک بانگ نفیرم

من از قدح می نفس خواب بگیرم
«من جهد کنم بی اجل خویش نمیرم
در مردن بیهوده چه مزد و چه ثواب است»

من اشک غم از دل بمی ناب زدایم
من با قدح باده رگ خواب گشایم

کی دیده دو چشم تو که من خواب نمایم
«من خواب ز دیده بمی ناب ربایم
آری عدوی خواب جوانان می ناب است»

طرف چمن و باغ و لب کشت و لب آب
وقت سحر و فصل بهار و شب مهتاب

با ناله مرغ سحر و زمزمه آب
«سختم عجب آید که چگونه بردش خواب
آنرا که بکاخ اندر یک شیشه شراب است.»

دارم عجب از مرد که با دانش و فرهنگ
بیگانه زید یکنفس از باده گلرنگ

روزی بشب آرد که بساغر نزند چنگ
»وین نیز عجبت تر که خورد باده بی چنگ
بی نغمه چنگش بمی ناب شتاب است.»

بی مشغله کودک نبرد ره بسوی خواب
بی زمزمه دانا نکند رو بمی ناب

کی مرد، قدح نوش کند بی دف و مضراب
«اسبی که صفیرش نزنی مینخورد آب
نه مرد کم از اسب و نه می کمتر از آب است.»

دیوانه بود مرد که بیهوده کشد درد
بیهوده بود کار که جز باده کند مرد

در میکده جز باده گساری نتوان کرد
« نه نقل بود ما را نه دفتر و نی نرد
کین هر سه در این مجلس ما دور صواب است.»

ما بیخردان بیخود و سرمست و خرابیم
نز دفتر دانش نه ز دیوان حسابیم

پیش آر کتابی که نه ما مرد کتابیم
« ما مرد شرابیم و کبابیم و ربابیم
خوشا که شراب است و کباب است و رباب است»

امروز بتا موسم دلخواه ربیع است
روز می و وقت چمن و گاه ربیع است

هم فصل ربیع آمد و هم ماه ربیع است
بخ بخ زربیعی که بهمراه ربیع است
بی باده چنین روز نشستن نه صواب است

ایدون که دل دوست ز دشمن شده ایمن
بر خیز و بزن ساغری از کله دشمن

بنشین و بده باده ای از خون هریمن
کامروز سلیمانراست بر تخت نشیمن
کامروز هریمن را زی تخته شتاب است

«میرزا حبیب خراسانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir