شب رفته ایم در سر زلف توچون صبا
زلفت به تاب گفت که درویش مرحبا

چشمش بغمزه گفت چرا دیر آمدی
بکداختم چو آب ز الطاف بوالوفا

دیدم عیان بدیده او آن جمال را
او بدنهان نشسته چو مردم بچشم حا

جانرا بکشت چشمش و در حال زنده کرد
آخر بخنده های شکر بار جان فزا

لب بر لبم نهاد و زبان دردهان من
می خورد و مست از لب خود داد بوسها