برآمد آفتاب روی آن ماه
شب تاریک روشن شد سحرگاه

بزلف و روی خود آن مه شب و روز
نه تنها عشق بازد گاه و بیگاه

شبی در بزم بودم پیش ترسا
بت و زنار می گفتند الله

نظر کردم بتا قولی و فعلی
همی گفتند از دلهای آگاه

چو شیر روح شد در بیشه وصل
خلاصی یافتم از نفس روباه

بدان کوهی که کفر و دین واسلام
بهم رستند همچون دانه وکاه