توصاحب کرمی ما گدای کوی توایم
تمام تشنه یک قطره ز آب جوی توایم

نمی شود دل ما خالی ازخیال رخت
همی به روز وشب از بس درآرزوی توایم

ز دیده غائب واندر دلی چنان حاضر
که روبه هر طرف آریم رو به سوی توایم

نشسته ای به بر ما چو جان ودل شب وروز
ز غفلت است که دایم به جستجوی توایم

تو آفتاب درخشنده ای وما حربا
به هرکجا که کنی روی ربروی توایم

مران زگفته بدگو ز آستان ما را
چرا که عاشق رخساره نکوی توایم

همه شکسته دلیم وهمه پریشان حال
ز عشق روی تو آشفته تر ز موی توایم

گرت به بازی چوگان وگوهراس افتد
بگیر چوگان از زلف خود که گوی توایم

دگر به باده چه حاجت که چون بلنداقبال
مدام سر خوش وبیخود ز گفتگوی توایم

«بلند اقبال»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir