اگر که هیچ به دوران نه طاعت است مرا
ولیک از توا مید شفاعت است مرا

به روز حشر توئی شافع صغیر وکبیر
ز لطف محو مفرما مرا ز لوح ضمیر

به حق قاسم وعباس وا صغر واکبر
مرا مساز فراموش در صف محشر

به گیر ودار قیامت برس به فریادم
بکن ز آتش دوزخ ز لطف آزادم

مرا به دل نه غمی از گناه خویشتن است
چرا که رحمت حق بیشتر ز جرم من است

نباشد ار چه شب و روز جز گنه کارم
ولی چه غم که خداوندگفته غفارم