هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر به توصیف هنر و فضیلت‌های فردی به نام شهاب دین موید می‌پردازد. شاعر از زیبایی‌های هنر، فضیلت، جود و بخشش، و تأثیرات مثبت این فرد بر طبیعت و دیگران سخن می‌گوید. همچنین، به مقایسه‌هایی مانند آفتاب و ماه، و مفاهیمی مانند توانگری و درویشی در هنر اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق ادبی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و تشبیهات پیچیده در شعر، نیازمند سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک است.

شمارهٔ ۱۹ - شهاب الدین مؤید

شهاب دین موید که بر سپهر هنر
بنور خاطری از آفتاب و از مه بیش

بآفتاب و به مه آن کند طبیعت تو
که آفتاب بخوامیش و ماهتاب بخویش

عطارد از تو برد بر فلک بغیرت و رشک
چو خاطر تو شود تیز کام و نظم اندیش

بنوک خامه و زنبور خانه خاطر
گهی چشانی نوش و گهی خوزانی نیش

چو دستخط خطابخش تو بزیبائی
کدام جعد مسلسل کدام زلف نخیش

توانگری بکمال از نصاب فضل و هنر
توانگران هنرپیشه پیش تو درویش

بمن که سوزنیم گرچه کم نیم از سیر
بفضل بر، نظری کن بچشم همت خویش

ضرورتستکه بیگانه خویش خواهم کرد
بدینطریق که بیگانه میپرستم و خویش

سروش دادم تلقین که خواهم از تو عطا
سروش اگر نبدی کان سور بود سریش

ز حال و کار پریشان خود بمجلس تو
گشاده کردم سرو گشاده شد سر ریش

بجود و فضل تو از دیگران ستوده تری
چنانکه جود ز بخل و چنانکه دین از کیش

ز کیش کدیه کشیدم سهام و بر تو گشاد
هدف ز جود تو خواهد یکی مصحف کیش
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸ - خروس
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰ - رمضان آمد
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.