هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از احساس ناتوانی خود در نشان دادن خرد و بزرگی به دیگران سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که با وجود تلاش برای فشردن دیگران به سوی بزرگی، خود را در میان آن‌ها کوچک می‌بیند و از این وضعیت اظهار تأسف می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عرفانی و احساسی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از زبان و اصطلاحات ادبی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۶ - مهتران
هرکه را تا به . . . ایه بفشردم
آسمان مهتری بدو بسپرد
همه تازان من بزرگ شدند
من نمایم بچشم ایشان خرد
ای دریغا که می نه بتوانم
خویشتن را یکی به . . . ون دربرد
آسمان مهتری بدو بسپرد
همه تازان من بزرگ شدند
من نمایم بچشم ایشان خرد
ای دریغا که می نه بتوانم
خویشتن را یکی به . . . ون دربرد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۵ - زن سعد
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷ - علی بن ناصر
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
