غلام طلعت نجم کلاهدوز منم
حکیم ابله و پیر جوان سپوز منم

جهان جدم و هستم جهانفروز بهزل
مرا به بین که جهان جانفروز منم

بلند و روشن چو نان بنور خاطر خویش
ز عشق نجم چو خورشید نیمروز منم

بیاد نجم کله دوز هر شبی تا روز
زننده جلق بصابون نیمکوه منم

عشق ابروی چون قوس و مشکبو مویش
چو زه بخف و خراشید رو چو نور منم

بدینصفت که منم کور رومه سوز همی
گمان برم که مگر کور رومه سوزمنم

تو با حیل ز بخارا جوال و ژنده خویش
بمن فرست که آنرا جوالدوز منم

ز من محمد بافنده را سلام رسان
که دوستیش بفامست و فام دوز منم

کشید قامت و مکروی و مشکبوی ویست
خمیده قامت و جماح و گنده یوز منم