هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش خود و هنر شاعری‌اش می‌پردازد. او از جایگاه والای خود در شعر و ادب سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که شعرش مانند اطلس و خز است و دیگر شاعران در مقایسه با او ناتوان هستند. همچنین، او از دریافت صله و تقدیر برای اشعارش یاد می‌کند و امیدوار است که در آینده آثار بهتری خلق کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم ادبی پیچیده و استعاره‌های غنی است که درک آن برای مخاطبان جوان‌تر دشوار است. همچنین، موضوع خودستایی و مقایسه‌های شاعرانه ممکن است برای کودکان و نوجوانان جذاب نباشد.

شمارهٔ ۳۷ - خاطر سوداپز

راحتی دارم بر منتخب الدین بثنا
صلت فاخر چونانکه بود از بر من

زانکه از نظم ثنای وی و امثال ویست
نان و آب و زر و سیم و خز و برد و بز من

هرکه در من کند از دیده اعزار نظر
اوست مامون من و معتصم و معتز من

دارد آن صدر هنرپیشه که در بیشه نظم
هست هر شاعر چون شیر شکاری بز من

قصب سی گری آنکسس برد از من که بشعر
همبری باشد بر سی گز او سی گز من

شعر من اطلس و خزاست و تو آری در بزم
زند پیچی عوض اطلس و جای خز من

مدت شش مه از آن شعر مطول که گذشت
بایدش خواندن این قطعکک موجز من

صلتی در خور آن شعر فرستند و رنی
شعر من باز فرستند نه ازو نه ز من

پس از این قطعه شیرین ترش انشاء الله
خامئی ناید از این خاطر سوداپز من
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۶ - خاک خراسان
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۸ - بیماری یار
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.