هان ای کل تا زدم مزن لاف
ای تو بره ریش . . . غراره

در سبلت و ریش خویش بنگر
هست از در عبرت و نظاره

جولاهه کار مانده گوئی
غرداش نهاده بر تغاره

گوئی که غلامباره ام لیک
گوی و غری غلام باره

انداخته باد یا نگونسار
در فقر چه از سر مناره