هوش مصنوعی:
این متن به بیان قدردانی و شکرگزاری از فیض و بخشش الهی می‌پردازد. شاعر از ناتوانی خود در شکرگزاری کامل سخن می‌گوید و از خداوند می‌خواهد که به او توانایی و زبان مناسب برای ابراز قدردانی بدهد. همچنین، شاعر به عظمت و بخشندگی خداوند اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که به او طبعی روان و توانایی برای شکرگزاری عطا کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و ادبی است که درک آن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، مفاهیم شکرگزاری و قدردانی از خداوند ممکن است برای سنین پایین‌تر چالش‌برانگیز باشد.
غزل ۱۷۵
هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد
در خور شکر عطای تو زبانی بدهد
آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است
هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد
چشمهٔ فیض گشا خاطر فیاض شماست
وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد
وحشی از عهدهٔ شکر تو نیاید بیرون
عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد
در خور شکر عطای تو زبانی بدهد
آن جواهر که توان کرد نثار تو کم است
هم مگر همت تو بحری و کانی بدهد
چشمهٔ فیض گشا خاطر فیاض شماست
وه چه باشد که به ما طبع روانی بدهد
وحشی از عهدهٔ شکر تو نیاید بیرون
عذر این خواهد اگر عمر امانی بدهد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل ۱۷۴
گوهر بعدی:غزل ۱۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
