ای لب جان پرورت بهین ولیعهد نوش
حالت چشمان تو راهزن میفروش

مظفری حلقه ات حسن فکنده بگوش
تبریز آمد پدید نبیذ پنهان بنوش
که این بلد را خدیو مظفرالدین شه است

زین پس مانند پیش فتنه و مستی مکن
بلندی قدر خویش بدل به پستی مکن

زعربده نیستی بکار هستی مکن
بزلف با جان خلق دراز دستی مکن
کز ملک این ملک را دست ستم کوته است

کم جو فرعون وش مرتبه برتری
بنده مکن خلق را بطره عنبری

شه نپسندد بملک این همه حیلت گری
مگو که چشمم زند ره بشه ازساحری
که باطل سحر را شه چو کلیم الله است

دانم تسخیر ما بقبضه خوی تواست
کمند صد شهر دل سلسله موی تست

باسخط شه کسی کی نگران سوی تست
اگر چه از مهر و ماه روشنتر روی تست
ولی ضمیر ملک غیرت مهر و مه است

بمن اگر مایلی یمین مردانه خور
وگر نه عشاق کش نه می بمیخانه خور

ترک می ارمشکل است بخانه رندانه خور
آخر شب بهر خواب یکد وسه پیمانه خور
وگرنه و یران زشاه بفرق من بنگه است

گوزن طبعا کنون زسر دورنگی بنه
آب شنا چون نماند رسم نهنگی بنه

مساز گرگ آشتی خصلت جنگی بنه
وزان غزالان چشم خوی پلنگی بنه
کاندر تبریز شیر زبیم شه روبه است

راستی ای کج کلاه چه ای به می پای بست
زصبح تا شب خمار زشام تا صبح مست

گیرم بخشید شاه برد متانت زدست
تجرع دائمی درستی آرد شکست
که شرب نزد ادیب خوش بگه و بیگه است

ساده رخا پرمنوش می چو بیجاده را
که باده خوردن مدام عیب بود ساده را

هنوز رو سوی تست قومی دلداده را
ولی بخوان همچو من مدح ملک زاده را
که وجدش از می فزون نزد دل آگه است

چو هی بر آن خاره کوب توسن اسود زند
سمش بتک سنگ را کنده بفرقد زند

او بفرازش چو برق به هر مجند زند
دست چو بر دسته تیغ مهند زند
جوشن داودیش نرم تر از دیبه است

ای ملکی کت ملوک خیره بفرزانگی
شمع ضمیر ترا شمس بپروانگی

زچهر تو کاخ عقل پر قمر خانگی
سلب نگردد زتو شیمه مردانگی
که شخص تو فطرتش از این نکوشیمه است

کیهان موروث تست خطه تبریز چیست
کسری دربان تست پایه چنگیز چیست

نزد دو ابرشت سرعت شبدیز چیست
از عظمت در برت شوکت پرویز چیست
که بهر شیرین هنوز شهره بهر جرگه است

حق ندهد خسروی عبث بهر تات و ترک
که بهر یک میش خویش گله سپارد بگرگ

سلطنت از ایزد است بمرد حملی سترگ
شهی سزا بر چو تو وجودی آمد بزرگ
کش زبرازندگی گردون فرش ره است