هوش مصنوعی: این شعر بیانگر درد و رنج شاعر از روزگار سخت و ناعادلانه است. او از خداوند طلب رستگاری می‌کند و از بی‌عدالتی‌ها و مشکلات زندگی شکایت دارد. شاعر از دوری از جامعه و تنهایی خود می‌گوید و از اینکه کسی به حال او توجهی ندارد، گله می‌کند. او همچنین به مسائل مالی و اجتماعی خود اشاره می‌کند و از بدبختی و بی‌پولی خود می‌نالد.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق اجتماعی و عرفانی است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار است. همچنین، برخی از عبارات ممکن است نیاز به تفسیر و توضیح داشته باشند که برای نوجوانان مناسب‌تر است.

شمارهٔ ۱۰

ای خداوند فتن ران فطن از تو چنان
کز تو دارد رستگاری خاطر مفتون من

وی ترا رتبت از آن افزون که جادو و فکرتم
گنج و صفت را تواندگنج در مضمون من

پیش اوج طبع دریا موج لؤلؤ فوج تو
استقامت نیست اندرگفته موزون من

روزگار میرود از عمرکزبی شفتی
خود نمیپرسی زکس آیا چه شد جیحون من

بنده نیز از دور چرخ و جور دهر و طور خلق
عزلتی بگزیدم وزو خوش دل محزون من

بختم اندر وهن و رختم رهن و تختم بی سرود
با چه رو در همگنان برجا بود قانون من

زین فسانه درگذر شلوارکی دارم بپای
کاندراسش برده ازسر هوش پر افسون من

هرکجا بنشینم از بس رخنه برخیزد ازو
سربر آرد از شکافی خرزه ملعون من

گوئی از سوراخ بیحد پوست تخت کاوه است
وان ذکر چوب علم وین خایه افریدون من

یا برات قطعه ماهوت نیلی لطف کن
تا رهد از تیره بختی ذوق روز افزون من

یا به شکر آنکه صد شلوار بیشت داده بخت
خود بکن شلوارت از پای و بکن در کون من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.